مکانیابی لرزه‌ای با برگردان خطی یا غیر خطی زمان‌های رسید، پارامترهای زمین‌لرزه را محاسبه می‌کند. مکان یافته شده، اغلب راه حلی است که بیشترین همخوانی بین داده‌های محاسباتی و داده‌های اندازه‌گیری شده را ایجاد می‌کند. بیراهی در مکانیابی لرزه‌ای را بیشتر می‌توان ناشی از: بیراهی در خواندن موجهای لرزه‌ای، تشخیص نادرست موجهای لرزه‌ای و بیراهی در مدل محاسبه زمان رسید دانست. مکان نادرست محاسبه شده تحت تاثیر این عامل‌ها، خود تحت تاثیر تعداد و پراکندگی مکانی (پیکربندی) ایستگاه‌های نگارنده قرار دارد. در این مقاله با به‌دست آوردن رابطه‌هایی، بیراهی مورد انتظار برای شبکه لرزه‌نگاری تهران با دو مدل سرعت متفاوت، شبیه‌سازی شده است. محاسبه‌ها نشان می‌دهند که کارآیی شبکه در امتداد طول آن بهتر از عرض و بیراهی مورد انتظار فاصله رومرکزی زیاد به‌نظر می‌رسد. با مقایسه دو مدل به‌کار رفته به‌نظر می‌رسد که در داخل شبکه دو مدل تقریباً معادل اما برای رویدادهای خارج از شبکه، مدل دوم اندکی بهتر عمل می‌کند. بنابراین پیشنهاد می‌شود تا در هنگام تجدید نظرهای آتی در پیکربندی شبکه لرزه‌نگاری تهران یا سایر شبکه‌های موجود و در دست راه‌اندازی، این روش و نتیجه‌های ناشی از آن مورد توجه قرار گیرد.
)